Garnaalvisjes…wie kent ze niet

Zalm in de sloot of geen zalm in de sloot…maakt niet uit. Feit is namelijk dat die zalm kennelijk ‘top of mind’ zit in dat kleine blonde koppie. En daar ben ik eerlijk gezegd best blij mee. Ik ben opgevoed als een echte vleeseter en lustte tot achterin de twintig zo’n beetje geen vis. Wat de boer niet kent dat eet ‘ie kennelijk echt niet. Toen ik net bevallen was kwam ik echter op een punt dat ik dacht… zeven dagen per week vlees is teveel. Ik vind het belangrijk dat mijn kind straks vis gaat eten, dus moet ík het goede voorbeeld geven. Onder licht protest van mijn peristaltiek (die ging zo nu en dan ineens tegen de richting in zeg maar) begon ik met witvis. Als ‘opstapje naar’. Want het eten van écht gezonde, vette vis als zalm, tonijn en makreel was natuurlijk mijn ultieme doel. Tweemaal per week. Minstens. Maar dat ging niet zonder slag of stoot…

Inmiddels draai ik mijn hand niet meer om voor een stukje zalm, een makreelfiletje of een beetje tonijn door mijn salade. Witvis heb ik ook al vroeg geïntroduceerd bij mijn dochter. Het is licht van smaak, dus lekker vriendelijk voor kinderen dacht ik. En die theorie klopte. Lange tijd bleven ‘worstjes’ – zoals ze al het vlees noemde – favoriet, maar ik mocht niet klagen. Ze at deze vis, hield het binnen en likte er op een gegeven moment zelfs haar vingers bij af.

Zalm ging ook makkelijk. Elin zag ooit in een tekenfilm een grote beer met een visnet in de weer. Zalm aan het vangen, natuurlijk. Toen ik een dag later zalm op het menu zette – met zelf die grote bruine beer nog vers in mijn geheugen – was Elin meteen enthousiast. “Net als de beer mama, grrrrrrrrr!”, zei ze met wilde, kromme klauwtjes. Inmiddels gaat zalm met crème fraîche, beetje mosterd en geraspte Parmezaan er bijna net zo makkelijk in als een frikandel (ja, die krijgt ze voor de verwennerij ook wel eens). Noem me raar, maar ik was er echt blij mee. Zalm stikt van de gezonde vetten! Het is nu vast onderdeel van ons weekmenu.

En toen was er dat Tuinland-avontuur. We liepen via de buitenplanten naar de vijvers en de vissen. En als een oase in een woestijn zag ze daar een visnetje staan. “Die wil ik hebben, mama, net als de beer!” Diep vanbinnen dacht ik: wat moet zo’n (toen nog) tweejarige nou met een visnetje? Alsof mijn man mijn gedachten kon lezen, zei hij: “Ieder kind moet een visnetje hebben!”. Een gouden aankoop, kan ik nu zeggen.

Afgelopen weekend was het tijd voor iets nieuws. Niet voor ons, maar wel voor haar. Garnalen. “Wat is dat mama?”. Ik vertelde haar dat het garnaaltjes waren. “Die lust ik niet”, zei ze resoluut. “Maar lieverd, dat zijn ook een soort visjes. Garnaalvisjes zeg maar”, zei ik nonchalant. Ze keek me aan, op haar hoede. “Kan ik die ook met mijn netje vangen?”, vroeg ze. “Ehm… ja, dat kan wel. Denk ik. Ergens.”, antwoordde ik haar. “In de sloot, mama?”, vervolgde ze (ze is niet voor één gat te vangen). “Nee dat niet schat, dat kan alleen in de zee”. Ze keek me nog een keer aan terwijl ik een enthousiast een garnaal in mijn mond stopte. “Dan gaan we die op vakantie vangen”, besloot ze. En stopte de garnaal in haar mond. En nog één. En nog één. Uiteindelijk zat ze zelfs mijn garnalen en die van mijn man te bietsen.  “Ja, ieder kind moet een visnetje hebben”, lachte ik in mezelf.

Terugkijkend denk ik dat er één gemene deler zat in onze ‘visaanpak’. We hebben er nooit raar over gedaan. Nooit gezegd: “Schat, dit is vis. Vind je het lekker? Vind je het lekker schat? Als je het niet lust, dan moet je het zeggen hoor. Dan krijg je wel wat anders.” Nee, we hebben het gewoon voorgeschoteld en zijn - zonder er verder aandacht aan te besteden - aan het eten geslagen. Nou ga ik niet beweren dat ieder kind vis lust zolang je er maar geen aandacht op vestigt, maar het is een methode die het proberen waard is denk ik. En ja…dat visnetje. Ik kan hem ieder gezin aanraden ;-)

Lees ook de andere blog-berichten van Ilze!